Blind of doof?
Een vraag die iedereen zichzelf wel eens gesteld heeft, maar waarop het antwoord ontzettend moeilijk is. Als ik toch een keuze moet maken, zou ik ervoor kiezen om doof te zijn, ondanks de rol die muziek in mijn leven speelt. Mijn ogen geven me vertrouwen, ondersteunen mijn intuïtie. Zonder lenzen voel ik me al akelig.
Film of foto?
Foto. Door te kijken naar een stilstaand beeld, geef je je hersenen de ruimte om er een verhaal bij te creëren. Je stelt jezelf vragen: wat gebeurde er één seconde voor of juist na de foto? Hoe voelden de mensen op de foto zich? Wat wil de fotograaf vertellen? Een foto laat iets aan de verbeelding over en dat is waar ik van houd.
Gitaar of piano?
Gitaar! Het geluid van een gitaar roept herinneringen bij mij op. Ik ben opgegroeid met twee muzikanten als ouders en had continu muziek om me heen. De 'sound' die een gitaar levert, geeft mij een gevoel van thuiskomen en vertrouwen. Ik word er rustig van.
Kleur of zwart wit?
Dat is heel erg afhankelijk van het verhaal achter het beeld. Sommige foto's of films komen beter tot hun recht als ze in zwart-wit uitgevoerd worden, andere beelden spreken meer in kleur. Toch neig ik meer naar zwart-wit, dat zorgt voor een beetje mysterie.
Spreken of zwijgen?
Zwijgen. Ik ben een stille genieter, ik praat niet veel, maar observeer vooral.
Pijn of jeuk?
Hoewel pijn erg pijnlijk is, heb ik toch liever pijn dan jeuk. Pijn went, pijn heelt. Jeuk blijft je eindeloos irritant achtervolgen. Pijn laat je leven!