Pas geleden is mijn opa gestorven, ouderdom. Enkele jaren terug veranderde hij van opa naar kleinkind. Eén van de sterkste mannen die ik
kende, de god van het vogelspotten, die opgroeide in de oorlog, was
hopeloos verdwaald in het doolhof van zijn gewiste verleden. Het was of zijn brein een spelletje speelde met de rest van zijn lichaam.
Alzheimer, het klinkt als een Duits verboden hondenras. Een
langharige teef, zo gemeen als maar zijn kan, die alle spullen van het
baasje ongevraagd in de tuin begraaft. De schedels van onze grootouders
worden zonder pardon onophoudelijk leeggeroofd. Alle herinneringen, van
verloren liefdes tot
aan de nachten waarin onze ouders verwekt werden, verdwijnen
in de grond.
Het zet me aan het denken. Waarom doe ik wat ik doe als er een grote
kans bestaat dat ik over vijftig jaar alles weer vergeet? Mijn hoofd vult zich met steeds meer prachtige herinneringen en hoogtepunten, maar wie weet heb ik over een halve eeuw wel een joekel van
een zwart gat...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten